اصول و ضوابط طراحی بهترین تالار های موسیقی

در این مقاله سعی داریم اصول طراحی یک تالار موسیقی خوب را خدمت شما همراهان وبسایت و مدیران محترم مجتمع ها ، برج ها و اماکن فرهنگی ارائه نماییم .همچنین اگر بدنبال برگزاری یک کنسرت در مکانی غیر از مکان تخصصی آن هستید این مقاله به شما کمک می کند که چه امکاناتی نیاز دارید تا بیشترین شبیه سازی امکانات و مکان موجود را به یک تالار خوب بکنید .

• دسترسی تالار :

گرچه در حالت ایده آل بهتر است امکان دسترسی به تالار از ضلع های مختلف امکان پذیر باشد ، ولی تعریف یک دسترسی اصلی و قابل شناسایی اهمیت بالاتری دارد . امکان دسترسی سواره و پیاده ، افراد مسن و معلولین اهمیت ویژه ای دارد . وجود راه پله هایی با شیب کم ، نصب نرده ها و فاصله حداقل ورودی مجموعه و خروجی پارکینگ ها تا ورودی تالار نیز از اموری است که برای دسترسی افراد مذکور باید در طراحی لحاظ شود .

• گنجایش تالار :

گنجایش یک تالار با میزان استقبال شنوندگان طراحی می شود . ظرفیت تالارها باید در حد تعادل کمترین و بیشترین تعداد مراجعین باشد . زیرا در صورت خالی ماندن صندلی ها به لحاظ بر هم خوردن شرایط آکوستیکی و متضرر گشتن برگزار کننده ها از لحاظ اقتصادی شرایط نا مساعدی ایجاد می شود . همچنین اثرات روانی خالی ماندن صندلی ها بر روی مجریان برنامه ناخوشایند است و در کنار آن سالن های پر جمعیت و ازدحام مردم برای خرید بلیط بالاترین تبلیغ برای یک تالار خوب محسوب می شود .
به صورت عمومی تالارها را به چهار دسته تقسیم می کنند :
• تالارهای کوچک که کمتر از 500 نفر ظرفیت دارند .
• تالارهای متوسط که بین 500 تا 900 نفر ظرفیت دارند .
• تالارهای بزرگ که بین 900 تا 1500 نفر ظرفیت دارند .
• تالارهای خیلی بزرگ که بیشتر از 1500 نفر ظرفیت دارند .
به رغم مشکلات موجود در حل کردن شرایط آکوستیکی تالار ، حداکثر فاصله شنوندگان و هنرمندان (بر خلاف تئاتر) تابعی از کیفیت صوت در سالن می باشد ، نه کیفیت دید حاضران . در کشور ما با توجه به علاقه و استقبال از موسیقی و اینکه تالار جهت برنامه های شاخص موسیقی در نظر گرفته می شود ، ظرفیت 2000 نفر کمترین میزان گنجایش تالار می تواند باشد ولی چون حل مشکل آکوستیکی تالار برای ظرفیت های بیش از 3000 نفر دشوار است ، برای یک تالار خوب ظرفیت تقریبی 2500 نفر در نظر گرفته می شود . به این ترتیب شاهد پیدایش یک تالار از نوع خیلی بزرگ خواهیم بود .

• ایمنی تالار :

بعلت جمعیت زیاد حاضر در تالار و تاسیسات و تجهیزات گران بهای تالار ضروری است یک تالار خوب از ضریب ایمنی بالایی برخوردار باشد . کلیه درب های ورودی و خروجی به سالن باید رو به بیرون باز شود و برای هر چهار ردیف صندلی یک متر و نیم درب طراحی شود . در دو طرف سالن درب ها و پله های فرار تعبیه شود که حداکثر فاصله آن ها با حاضرین سی متر است . همچنین شیب راهرو ها به علت شلوغی در هنگام حادثه و ازدحام احتمالی نمی بایست از پنج درصد تجاوز کند . از دیگر ضوابط ایمنی تالارها نصب چراغ های روشنایی اضطراری در کلیه بخش های ساختمان از جمله راهرو ها ، پله ها ، بالای درب های فرار و درب های خروجی و اطراف سالن به ارتفاع بیست تا سی سانتی متر جهت دیده شدن صندلی ها و نیز در فضای پشت صحنه می باشد . روشنایی این چراغ ها در زمان قطع برق می بایست بصورت خودکار توسط ژنراتور موجود در سایت تامین گردد . مسئله اساسی دیگر ایجاد یک انشعاب آب جداگانه برای سیستم آتشنشانی در محل می باشد . که این انشعاب پس از ورود به منبع های تحت فشار به شبکه اطفاء حریق کلی ساختمان راه میابد . نقاط حساس شبکه اطراف سالن ها ، راهروها ، صحنه . بالای صحنه است . یک سیستم لوله کشی جدا نیز برای صحنه و پشت صحنه تعبیه می شود تا در لحظات حریق ، آب را با فشار کافی جاری نماید . تهیه و نصب سیستم های اعلام حریق حساس به دود و حرارت نیز ضروری است . از طرفی به علت ارتفاع زیاد سقف و وجود نورافکن هایی با دما و حرارت بالا ، سیستم های گشت و بازبینی نقاط حساس ساختمان نیز ضروری است . علا.ه بر موارد مذکور جهت کنترل حریق ، در کلیه مراکز و پست های برق و اتاق های کنترل ، کپسول های کوچک و بزرگ چرخ دار پودر و گاز نیاز است و در نهایت نصب پرده آتش در تالارهای بزرگ اجتناب ناپذیر است . این پرده که صحنه را از سالن جدا می کند شامل یک قاب فولادی ضد آتش ، صفحه های آسیستمی ثابت شده به قاب فولادی و ورقه فلزی ثابت شده به قاب فولادی ضد آتش است که در مواقع حریق بصورت خودکار آزاد شده و لوله آب فشان آن نیز فعال می گردد . همچنین بهتر است ارتفاع فضای زیر سقف جهت باز بینی سنسورهای اعلام حریق حداقل دو متر و ده سانتی متر باشد . از دیگر ضوابط ایمنی یک تالار موسیقی خوب مقاوت آن در برابر زلزله است . به این منظور انتخاب سازه های مقاوم و سقف های سبک بهترین راه حل است .

• ضوابط طراحی تالار ، ویژه معلولین :

معلولین باید بتوانند با صندلی چرخ دار و بدون مانع به کلیه بخش های عمومی و اداری دسترسی داشته باشند . حداکثر شیب رَمپ ها و حداکثر طول آن ها که معمولا دوازده متر است می بایست در نظر گرفته شود و در انتهای این مسیرها (رَمپ ها) وجود فضاهای مسطح متقاتع با سایر مسیرها الزامی است . در غیر این صورت حتما می بایست آسانسور پیش بینی شود . برای نابینایان در کنار مسیرهای حرکتی بویژه پله ها باید دستگیره مناسب طراحی شود . در شرایط اضطراری آسانسورهای ویژه معلولین جهت جلوگیری از بند آمدن راه توسط صندلی های چرخ دار ضروری است .

• ورودی و گیشه تالار :

ورودی تالار باید به گونه ای باشد که مراجعین در اولین برخورد به آسانی آن را بیابند . بهتر است بعلت کنترل و پرهیز از سردرگمی مراجعین از طراحی ورودی های متعدد خودداری شود . بهتر است درب های ورودی اصلی با یک پیش فضا به سالن انتظار گشوده شود. این پیش فضا نقش کاهنده تبادل هوا و صدا را دارد . در این فضا می توان برنامه های آینده را نیز تبلیغ کرد و بهتر است در آنجا اطلاعات و کنترل ورود و خروج قرار گیرد . سرانه جهت کل فضای ورودی در سالن های بالای 1200 نفر بیست و چهار صدم متر مربع است و ارتفاع این بخش حداقل چهار متر می باشد . همچنین نزدیک ورودی ، محل فروختن و رزرو بلیط برای مراجعین در نظر گرفته می شود . چون بخش های مختلف سالن دارای قیمت های متفاوتی هستند و معمولا مراجعین بلیط خود را از قبل رزرو می کنند و تعدادی از افراد در محل بلیط تهیه می کنند ، لازم است اندازه ها و ابعاد این فضا جوابگوی نیازهای مطرح شده باشد . بویژه ارتفاع این بخش حداقل سه متر است .

• سالن انتظار تالار :

فضایی است جهت تجمع حاضرین پیش از شروع برنامه و استراحت در بین چند برنامه . این فضا باید ظرفیت کلیه حاضرین را داشته باشد . سرانه کل آن بیست و شش صدم متر مربع است و ارتفاع آن حداقل سه متر می باشد . این فضا می تواند به شکلی دل انگیز زمینه برخورد های مثبت فرهنگی را به دور از فخر فروشی ها فراهم کند . در سالن انتظار می توان برنامه های آینده تالار را تبلیغ نمود و اشیاء ارزشمندی را نیز به نمایش گذاشت . قسمت رختکن هم که می تواند در فصولی از سال حذف شود جهت تحویل گرفتن لباس هاست . این فضا برای هر بیست نفر یک متر مربع است و حضور نگهبان در آن ضروری است . از سالن انتظار علاوه بر تالار باید به سایر فضاهای عمومی (سرویس های بهداشتی ، بخش اداری ، رستوران ، بوفه و … ) دسترسی داشت . همچنین می بایست در ابتدای سالن انتظار فضایی با سرانه دو دهم متر مربع برای حداکثر نیمی از حاضران که احتمالا سیگار می کشند با تهویه مناسب و ارتفاع بیش از سه متر پیش بینی شود . با توجه به زمان قابل توجه حضور مراجعین در سالن انتظار و تمایل عمومی به صرف نوشیدنی ، خوردن تنقلات و … وجود یک بوفه یا تریا ضروری بنظر می رسد . این بوفه نباید باعث ازدحام و در نتیجه ایجاد مانع در مسیر های ارتباطی شود . همچنین بهتر است امکان استفاده از آن در زمان های غیر اجرا نیز میسر باشد . از طرفی با توجه به اینکه برنامه های موسیقی غالبا از ساعات آغازین شب تا نیمه های آن ادامه دارد و نیز حجم انبوه حاضرین ، وجود یک رستوران مستقل از سالن ها لازم بنظر می رسد . امروزه رستوران ها در تالارهای موسیقی و تئاتر بصورت متداولی وجود دارند .

• راهروهای تالار :

سرانه کل راه های ارتباطی برای تالار دو متر مربع است و حداقل ارتفاع راهرو ها چهار متر مربع است . راهروها مجموعا سرانه ای حدود هشت دهم متر مربع از کل فضا را در بر میگیرند . عرض راهرو ها حداقل دو و نیم متر مربع است و طراحی راهروهای ویژه جهت خروج حاضرین از سالن به فضای بیرون الزامی است .

• سرویس های بهداشتی تالار :

سرویس های بهداشتی بایستی در مسیر حرکت حاضرین و در دسترس عموم باشد . سرویس های بهداشتی بانوان مستقل از آقایان بوده و هر سالن شامل چند سرویس بهداشتی است ، بطوریکه برای هر 30 الی 35 نفر در طراحی تالار یک سرویس بهداشتی تعبیه می شود . سرویس های بهداشتی باید به گونه ای باشند که صف های طویل انتظار تشکیل نگردد ، همچنین هر سالن باید حداقل مجهز به یک سرویس بهداشتی برای افراد سالمند باشد و نیز سرویس ها می بایست برای معلولین به تفکیک ساخته شود . تهویه مناسب برای سرویس های بهداشتی الزامی است .

• فضای اداری تالار :

فضای اداری شامل چنیدن محوطه های کاری از جمله فضای استقرار منشی ، کارمندان مستقل ، کارمندان مشترک ، رئیس بخش ، مدیر کل ، اتاق کنفرانس و … می باشد .

• صحنه تالار :

صحنه عبارتست از مکانی که مجریان برنامه های موسیقی در آن حاضر می شوند . این فضا غالبا توس قاب صحنه از شنودگاه جدا شده و در محل جدایی ، پرده ای به نام پرده ی صحنه آویخته می شود . ابعاد صحنه در تالارهای بزرگ می بایست ظرفیت 100 نفر اعضای ارکستر را داشته باشد . علاوه بر آن ابعاد صحنه تابعی است از نوع برنامه ریزی هنری سالن و محاسبه لازم برای تاسیسات و امکانات مختلف صحنه . بعلت مرکزیت صحنه رعایت نکات آکوستیکی ، ایمنی و نورپردازی در آن بسیار مهم است . کف صحنه می بایست سطحی صاف و یکنواخت از نظر مصالح و انعطاف پذیر در مقابل قرار دادن و محکم کردن وسایل باشد و حرکت روی آن نیز نمی بایست تولید صدای اضافی کند . به طور معمول کف را از چوب محکم و مقاوم در برابر ضربه می سازند و روی آن را روکشی از مواد پلاستیکی مانند وینیل به رنگ تیره می زنند تا هم چوب انعطاف پذیری خود را حفظ کند و هم باعث انعکاس نور نشود . روی کف صحنه محل هایی برای پیچ کردن میز “نُت” ، نصب پیانو ، نصب مبلمان ارکستر و محل هایی برای اتصال وسایل برقی و صوتی به صورت پیریز تو کار پیش بینی می شود .

لازم بذکر است که بر حسب هندسه تالار و بر حسب نوع ارتباط صحنه با سالن ، صحنه ها را به دسته های گوناگونی تقسیم می کنند که رایج ترین این تقسیم بندی ها ، صحنه ها را به چهار نوع بیان میکند :

1. صحنه های ایوانی .
2. صحنه های میدانی .
3. صحنه های کمانی گسترش یافته .
4. صحنه های متغیر .

• فضای پشت و کنار صحنه تالار :

فضایی جهت ایجاد دکور یا تغییر آن در نوبت های مختلف اجرا و نیز ایجاد افکت های خاص نوری در پشت یا کنار صحنه تعبیه می شود که به لحاظ قوانین آکوستیکی و نور پردازی از شرایط صحنه اصلی تبعیت می کند . در این فضا معمولا پرده سایکلوراما و دستگاه های افکت نوری نصب می شود که با آن ها می توان زمینه هایی چون غروب آفتاب ، آسمان و … را نشان داد .

• ارکسترای تالار :

محل قرار گرفتن هنرمندان (ارکستر ، رهبر ارکستر و خواننده ها) می باشد . این بخش می تواند در مرکز صحنه یا کناره های آن به فرم های مختلف مثل پله ای ، مسطح و … تعبیه شود . با توجه به امکانات سمعی – بصری جدید و بروز رهبر ارکستر می تواند در هر قسمتی از صحنه حاضر باشد و کل گروه را بوسیله دوربین های مدار بسته کنترل کند . این فضا باید امکانات نور و صوت را در حد عالی دارا باشد .

• جایگاه رهبر ارکستر تالار :

همانطور که گفته شد رهبر ارکستر می تواند در هر مکانی از صحنه ، با توجه به امکانات فنی موجود قرار گیرد . ولی جهت ارتباط روانی مناسب بین رهبر ارکستر با خوانندگان و نوازندگان از یک سود و شنوندگان و تماشاگران از سوی دیگر ، معمولا رهبر ارکستر در فضایی گود بین سالن و صحنه قرار می گیرد . این محل توسط بالابرهای مکانیکی یا الکتریکی باید بتواند حداقل دو یا سه متر بدون برخورد با گودال در جهت عمودی حرکت کند تا در مواقع مختلف امکان دید مناسب رهبر ارکستر به صحنه فراهم باشد .

• پرده صحنه تالار :

پرده حد فاصل صحنه و سالن نصب می شود و در بین برنامه ها جهت عدم رویت تغییر دکوراسیون از نظر بینندگان پایین می آید .

• ورودی هنرمندان تالار :

دسترسی هنرمندان به تالار مستقل از تماشاچیان و از طریق درب جداگانه ای ، منتهی به پشت صحنه می باشد . بهتر است برای هنرمندان یک پارکینگ ویژه با ظرفیت حدود 50 اتومبیل ، نزدیک به درب ورودی طراحی گردد . حضور یک نگهبان جهت کنترل رفت و آمد ها در ابتدای ورودی ضروری است . همچنین ورودی وسایل و ساز های هنرمندان می تواند در همین جا باشد .

• رختکن تالار :

مرسوم است هنرمندان موسیقی با لباس متحدالشکل بویژه در برنامه های اُپرا ، کُر ، باله ، ارکستر و گروه های کلاسیک در صحنه حاضر شوند . لذا فضایی جهت تعویض لباس آن ها تهیه می شود که سرانه آن برای هر نفر یک و نیم متر مربع است . این فضا مجهز به قفسه لباس ، صندلی ، میز و آینه های قدی است . دستشویی های در داخل و دوش ها در خارج از اتاق قرار می گیرد . تعداد افرادی که از یک رختکن استفاده می کنند نباید بیشتر از 20 نفر باشد . همچنین برای رهبر ارکستر ، تک خوان ها و تک نوازان فضایی خلوت جهت آمادگی روحی و تمرکز پیش از اجرا نیاز است . از این رو برای حفظ احترام آن ها رختکن های جداگانه ای ، مجهز به قفسه لباس ، قفسه ساز ، وسایل شخصی ، مبل راحتی ، دستشویی ، آینه قدی و حمام اختصاصی و در صورت نیاز یک پیانو در نظر می گیرند .

• اتاق گریم :

اتاق گریم نیز از دیگر اماکنی است که با توجه به کاربرد زیادی که دارد باید در طراحی تالار بخوبی لحاظ شود .

• اتاق سبز تالار :

فضایی جهت استراحت هنرمندان هنگام تمرین یا در بین اجرای بخش های مختلف برنامه می باشد . این اتاق فضای گردهمایی و هماهنگی هنرمندان می باشد و در آن امکان صرف چای و قهوه ، غذا و … وجود دارد . این فضا مجهز به مبل ، کاناپه ، تلویزیون ، آبدارخانه و خدمتگزار است . اتاق سبز باید به رختکن و صحنه نزدیک باشد .

• ورو به صحنه تالار :

به لحاظ اهمیت ایزوله بودن صحنه از نور و صوت می باید فضای واسطی میان صحنه و راهروهای پشت صحنه ایجاد کرد که سطح داخل آن بوسیله مصالح جاذب صدا و به رنگ تیره پوشانده شده باشد . بهتر است ورود به صحنه دارای پله های زیاد نباشد .

• انبار تالار :

برای ذخیره لوازم مختلف صحنه و اجرا نیاز به انبارهای متنوعی است ، از جمله ی این انبارها می توان به انبار ساز ، انبار آرشیو لباس و … اشاره کرد . بطور کلی بهتر است انبار ها مجزا باشند و با مساحت کافی طراحی شوند . مهمترین نکته در مورد انبارها رعایت امنیت آن ها ، کنترل درجه حرارت ، رطوبت و نظافت دائم آن ها جهت دفع حشرات مزاحم است .

• استودیو ضبط تالار :

ضبط تلویزیونی و صوتی برنامه های تالار بسیار مهم و ضروری است . ضبط تلویزیونی غالبا در خود تالار ، در زوایای مختلف صورت می گیرد که در تیراژ بالا نیز تکثیر می شود . اما ضبط صوتی مناسب جهت تهیه لوح فشرده در پشت صحنه و در فضایی بسته با رعایت شرایط آکوستیک ویژه و ایزولاسیون کامل انجام می شود . در این فضا به دستگاه های ضبط با تکنولوژی بالا و تکنسین های خبره نیاز است .

• کنترل نور و صدای تالار :

یکی از خطا های غیر قابل جبران ، برهم خوردن کنترل صدا یا نور در حین اجرای برنامه است . لذا در دو فضای جداگانه یا در یک فضای واحد ، در واقع مراکز اصلی نور و صوت سالن در نظر گرفته می شود . اتاق کنترل نور علاوه بر جایگاه تکنسین های کنترل کننده ، شامل میز نور و دستگاه های کنترل کننده می باشند . این کنترل کننده ها را که قادرند شدت جریان لامپ های یک تا پنج کیلو وات را کم و زیاد کنند “تاریستور” می نامند . در اتاق کنترل صدا لازم است پنجره ای باز ، رو به سالن موجود باشد تا کنترل کننده ، صدا را همان گونه که حاضرین می شنوند ، بشنود . علی رغم آن لازم است دیوارهای این اتاق عایق صوتی و پنجره ی مذکور دو جداره باشد .

• هندسه عمومی سالن های تالار :

هندسه عمومی سالن ها تابعی از مسائل زیبا شناختی ، سازه ای ، گنجایش سالن ، شرایط آکوستیکی ، دید های مناسب و … است . در تالارهای موسیقی بر خلاف اکثر فضاهای معماری که روابط عملکردی و زیبایی بالاترین نیروهای شکل دهنده به فرم سالن هستند ، آکوستیک تالار بالاترین نقش را در شکل دهی فرم سالن ایفا می کند . در بین فرم های موجود برای پلان به لحاظ زیبایی دایره ، بیضی و مستطیل بیشترین طرفدار را دارند و البته در این فرم ها بیضی (که در آن هرچه به مرکز نزدیک تر شویم تعداد بیشتری از شنوندگان را در بر می گیرد) از دیگر فرم ها مناسب تر بنظر می رسد . اما شرایط خاص آکوستیکی تالارهای بزرگ ، ایجاب می کند که از فرم هایی چون بیضی و دایره (بعلت تمرکز صوت در کانون های آن ها و عدم پخش یکنواخت امواج صوتی) صرف نظر کنیم . همچنین سطوح موازی عمودی و افقی نیز شرایط نامناسب آکوستیکی ایجاد می کنند . لذا مستطیل نیز فرم مناسبی نیست .

• هندسه قاب صحنه تالار :

هندسه قاب صحنه در تالارها نیز می تواند علاوه بر فرم رایج مستطیلی فرم های متنوعی داشته باشد . فرم نیم دایره یا مشابه آن یکی از مطلوب ترین این فرم هاست . هندسه صحنه تالارها بدلیل رعایت دید و ایجاد حداکثر گنجایش غالبا متقارن است و تقریبا نمی توان فرم های چندان متنوعی برای آن در نظر گرفت .

• دیدهای افقی و عمودی تالار :

گرچه الویت اصلی تالارهای موسیقی شنیدن مناسب است (برخلاف تئاتر و سینما) ولی هم به لحاظ روانی و هم به جهت ارتباط بهتر شنونده با هنرمندان بهتر است تالار به شیوه ای طراحی شود که حاضرین از دید مناسبی نسبت به اجرا کنندگان برخوردار باشند . اگر در توزیع صندلی ها حتی الامکان عدالت دید رعایت شود و تصویر نسبتا واضحی از صحنه برای همه در حالت طبیعی نشستن قابل رویت باشد ، امکان استفاده بهتر شنوندگان از موسیقی فراهم است و رضایت آنان را به همراه دارد .

• مسیر های حرکتی در تالار (حرکت در سالن ها) :

مسیر های حرکتی در سالن ها می بایست به گونه ای باشد که بهترین مکان های نشستن را دربرنگیرد و علاوه بر آن دسترسی حاضران را به نقاط مختلف دچار مشکل طولانی بودن مسافت و دوری دسترسی نکند و همچنین ورود و خروج حاضرین را به سهولت امکان پذیر نماید . غالبا ورود به سالن از مقابل ارکسترا یا اطراف این بخش و خروج از جوانب سالن صورت می گیرد . محل های عبور از وسط سالن مناسب نیست ، زیرا امکان استفاده از بهترین نقاط سالن را مختل می کند . این محل ها می تواند در فرم هایی با خطوط راست یا منحنی های نرم از بین تماشاگران و در کنار دیواره ها متناسب با جایگا های ورود و خروج در سالن تعبیه شود .

• استانداردهای طراحی سالن های تالار :

این استانداردها شامل ابعاد و فاصله صندلی ها ، شیب سالن ، عرض ردیف ها ، تعداد ردیف ها و نحوه چیدمان آن ها است . شیب سالن ها بطور عمومی بین ده تا سی و پنج درصد است . در تالارهای موسیقی ایجاد راه کوتاه شنوایی بین سرچشمه صوت و شنونده ، ایجاب می کند که ردیف های انتهایی نسبت به ردیف های جلوتر دست کم هشت الی دوازده سانتی متر اختلاف ارتفاع داشته باشد . از آن جا که احتمالا فضاهایی سطحی جهت عبور و مرور در بین شیب عمومی سالن در نظر گرفته می شود لازم است ردیف هایی که با اتمام این فضای مسطح آغاز می شوند دارای شیب کافی باشند ، به گونه ای که خط ممتد از سر حاضرین این بخش پایین تر از خط ممتد از سر حاضرین بخش پایینی نباشد . ردیف های صندلی می تواند با رعایت شرایط مناسب صوتی ، سی الی سی و پنج متر در عرض و پنجاه و پنج الی شصت متر در عمق گسترش یابد . لازم است کسانی که در گوشه های سالن قرار دارند ، در وضعیت راحت و طبیعی امکان شنیدن و دیدن مناسبی داشته باشند . صندلی ها به دو گونه پشت سر هم قرار می گیرند ، در حالت اول امکان عبور از بین ردیف ها وجود ندارد که در این حالت باید عرض ردیف ها کمتر شود ، اما در حالت دوم امکان عبور یک شخص از بین ردیف ها بدون مزاحمت برای دیگر افراد که نشسته اند وجود دارد . گرچه حالت دوم بهتر بنظر می رسد ولی بدلیل مسائل اقتصادی در ماکزیمم کردن ظرفیت سالن غالبا از روش اول استفاده می شود . صندلی ها باید به شکل متناوب (شطرنجی) چیده شوند تا هر کس از بین دو نفر مقابل بتواند دید مناسبتر و راحت تری داشته باشد . همچنین در نظر گرفتن شیب کافی برای بالکن ها نیز از دیگر موارد مهم محسوب می شود .

موتورخانه ، اتاق مصاحبه ، اتاق کارگردانی و بخش های خدماتی نیز از دیگر قسمت های طراحی یک تالار موسیقی خوب می باشد . همچنین پتانسیل های منطقه ، جغرافیا و اقلیم آن ، مراکز فرهنگی اطراف منطقه و تراکم جمعیت آن نیز از دیگر نکاتی است که باید در هنگام طراحی مد نظر قرار گیرد .

گردآوری توسط عقدونه .

عقدونه بزرگترین بانک اطلاعاتی مجموعه های تشریفاتی مشهد .
بهترین تالار در مشهد ، زیباترین باغ تالار در مشهد ، مجلل ترین هتل تالار در مشهد ، با شکوه ترین باغسرا در مشهد و همچنین حرفه ای ترین آتلیه در مشهد را از ما بخواهید .
عقدونه برندی نو با ایده های متفاوت .